Blanş Monye. 25 il bağlı qalan gözəlin qorxunc hekayəsi

Blanş Monye işi Fransanın 19-cu əsrdə ən səs-küylü cinayətlərdən biri idi. 1876-cı ildə Puatye şəhərindən olan bir gənc qız kasıb vəkilə aşiq olur və onunla evlənmək qərarına gəlir. Təəssüf ki, Blanşın anası Luiza Monye, qızı üçün “ən yaxşısını” istəyirdi, buna görə də “ən yaxşı niyyətlə” qızını həyatının 25 ilini yalnız siçovullarla ünsiyyətdə olduğu çardaqdakı qaranlıq bir otağa bağladı.

Monye ailəsinin gizli otağı

“Cənab Baş prokuror, son dərəcə ciddi bir vəziyyət barədə sizə məlumat vermək istəyirəm. Mən madam Monyenin evində qapalı olaraq saxlanılan qoca qadından danışıram. Qadın son iyirmi beş il ərzində öz çirkabları arasında yarı ac ​​yaşayır və çürük çarpayıda yatır”, – 1901-ci ildə Fransanın Puatye şəhərində polisə göndərilən anonim məktubda deyilir.

Monyelər, qəribəlikləri olsa da, çox imkanlı və hörmətli bir ailə idilər. Madam Monye və əri fəzilət nümunələri hesab olunurdular: çox dindar idilər, xeyriyyəçilik edirdilər və ümumiyyətlə şəhər sakinləri arasında sayılan ailə idilər.

Ancaq bütün bunların arxasında dəhşətli bir həqiqət var idi. Polis hələ 25 il əvvəl Luiza-Leonard və Çarlz-Emile Monye ailəsində heyrətamiz saçlı və gözəl bədən quruluşlu qızlarının necə itdiyini xatırlayırdı. Onun hara getdiyini istintaq heç vaxt öyrənə bilmədi. Polis Monyenin evinə gələndə ailənin dul qadını özünü ləyaqətlə aparıb. Hətta polislər anbar qıfılı ilə bağlı gizli otaq tapıb onu sındıranda belə, Luiza-Leonardın dözümü ona xəyanət etmədi.

Anbarın qoxusu sözün əsl mənasında polisləri qapılardan uzaqlaşdırdı – dar otaqda qaranlıq hökm sürürdü: pəncərələr taxta ilə mismarlanmışdır. Çürük bir saman döşəkdə, öz nəcisləri və yemək qalıqları arasında, tünd saçlı sıx bir xalça ilə örtülmüş qurumuş bir yaşlı qadın uzanırdı. Bu bir zamanlar çox gözəl olan Blanş idi. İndi onun 49 yaşı var idi, boyu 166 santimetr, çəkisi 26 kiloqramdan çox deyildi.

İşıq görən kimi hər yerə qaçan sıçovullar uzun müddət həbsdə olan Blanşın yeganə dostları idi. Onların buradan qazanc əldə etdikləri bir şey var idi. Anası Blanşa öz yeməyinin qalıqlarını verirdi, Blanş isə onları sıçovullarla bölüşürdü.

Yazıq qadını ədyala bükərək evdən çıxaranda Luiza Leonard qonaq otağında oturub kofe içirdi. Blanş xəstəxanaya göndərilib, ona ağır yorğunluq diaqnozu qoyulub. Şayiələrə görə, o, sakit davrandı – yeməyə, çimməyə razı oldu və hətta dedi: “Nə yaxşı!”. Luiza-Leonarda və onun böyük oğlu Marsel üzərində araşdırma başladı. Araşdırmanın məqsədi Blanşın niyə belə bir cəhənnəmə layiq olduğunu öyrənmək idi.

Qaranlıq ailə

Monyelərin səxavətli xeyirxahlar olmasına və hörmətli Puitierlər nəslindən olmalarına baxmayaraq, qəribəlikləri olan insanlar idi. Birja maklerin qızı olan Luiza Leonardın davakar və tamahkar bir qadın olduğu barədə şayiələr yayılırdı. O, gigiyena qaydalarına məhəl qoymur və qulluqçuların dediyinə görə, həmişə eyni çirkli paltarı geyinirdi.

Blanşın böyük qardaşı Marsel Monye var idi, o da olduqca qəribə pis meyllərdən əziyyət çəkirdi. Temps qəzetinin jurnalisti Marsel Monye haqqında oxşar təsviri verdi: “O, həddən artıq enli paltarda arıq əzalarını itirən balaca, cılız bir adamdır. Parlaq taclı iti başı, boz saçlı sarışın saqqalı, enli yanaq sümükləri, qarmaqlı burnu, burun körpüsündə qalın linzalı pensnesi, iti profili, çaşqın baxışı – bütün bunlar ona parlaq işıqdan xəbərsiz qalmış gecə quşu görüntüsü verirdi. Marseldə də qoxu hissi yox idi.

Çarlz-Emilin bu ailədə nə etdiyi çox aydın deyil – mülayim və etiraf etmək lazımdır ki, kifayət qədər zəif xasiyyətli çox savadlı bir insan idi. Poitiers Liseyində Filologiya fakültəsinin dekanı vəzifəsində çalışırdı.

Blanş Marselin doğumundan cəmi bir il sonra dünyaya gəlib. Xoşbəxt uşaqlığı var idi, qardaşı ilə çox oynayırdı, amma bütün həyatı boyunca izaholunmaz qıcolmalardan əziyyət çəkirdi, kifayət qədər isterik və əsəbi idi. Yaş artıqca vəziyyəti pisləşdi: o, hər yerdə xəyallar görür, heç bir səbəb olmadan gülməyə başlaya bilirdi, ətəyini qaldırırdı və bu formada, çılpaq, pəncərədən çölə söykənirdi. Onun anası ilə münasibətləri də pisləşirdi və bəlkə də Blanşın belə isterik tutmaları məhz bununla izah olunurdu – onun böyüdüyü mühit firavanlıqdan çox uzaq idi.

Blanş qonşuluqda yaşayan vəkilə aşiq oldu, lakin qızın anası onun ona uyğun olmadığını və yanlış qərar verməsinə imkan verməyəcəyini dedi. Lakin Blanş görüşməyə davam etdi, şayiələr hətta o yerə çatdı ki, guya Monye hamilə qaldı və hətta uşaq dünyaya gətirdi. Uşaq ya Blanşın bətnində öldü, ya da öldürüldü.

Blanş Monyenin anası

Sonda utanmamaq üçün Luiza-Leonarda qızı darısqal bir otağa bağladı. O, müqavimət göstərmədi – sadəcə həbsinin 25 il çəkəcəyini düşünmürdü.

Blanş özü və dəliliyi ilə tək idi. Qəribədir ki, o, hamıdan çox yaşadı. On il sonra onun sevimli vəkili vəfat etdi. Çarlz-Emil 1882-ci ildə vəfat edəndə heç vaxt arvadını qızını azad etməyə məcbur etməyib. Blanşa yalnız qulluqçular baxırdılar. Onlardan biri Monye ailəsinə 45 il xidmət etmiş Fazi adlı qadın idi, Blanşla hər zaman isti münasibət bəsləyirdi, lakin o, dünyasını dəyişdi və növbəti qulluqçular ruhi xəstələyə kömək etməyə həvəs göstərmədilər. Eyni şey kilidlənmiş bacı haqqında heçnə bilmədiyini iddia etməyə üstünlük verən qardaşa da aiddir. Beləliklə, zamanla Blanş nə vaxtsa çölə çıxmaq imkanını tamamilə itirdi.

Ehtimal olunur ki, Luiza-Leonard xəstələndikdən sonra Marsel hər şey ortaya çıxmasından qorxaraq polisə məktub yazıb.
4 may 1901-ci ildə Marsel Monye və anası həbs edildi.
Lakin 15 gündən sonra Madam Monye həbsxanada vəfat etdi, heç məhkəmə prosesini görə bilmədi. Məhkəməyə çoxlu jurnalist toplaşmışdı.

Qonşuların dediyinə görə, vaxtaşırı Monyerin evinin yanından qışqırıqlar eşidirdilər, hətta ayrı-ayrılıqda sözlər səsləndiriblər: “mərhəmət”, “azadlıq”, “polis” və “yalvarıram”. Şahidlərdən biri deyir ki, 1892-ci il avqustun 16-da bir qadının qışqırdığını eşidib: “Mən nə etmişəm ki, məni bura bağladın? Mən belə dəhşətli işgəncələrə layiq deyiləm! tanrı yoxdur. Əgər belə olsaydı, hissiyyatlı varlıqlar bu qədər əziyyət çəkə bilməzdilər. Niyə heç kim mənim köməyimə gəlmir?” Maraqlıdır ki, şahidlərdən heç biri heç vaxt polisə müraciət etməyib.

Marselə 15 ay həbs cəzası verildi, lakin bu, ona və vəkilinə ədalətsizlik kimi göründü. Marsel müraciət etdi, yumşaqlıqda israr etdi, çünki “zorakılığı və ya zorakılıq olmadan necə olmağı anlamaq mümkün deyildi”.

Ömrünün sonuna qədər Blanş Monye psixiatrik xəstəxanada qaldı – orada o keçəl kəsildi, çünki bir vaxtlar gözəl qıvrımlarının düşdüyü dolaşıqları daramaq mümkün deyildi. Saçları uzandı, amma ağlı bərpa olunmadı.